Ενα χρόνο πριν η Ελλάς ευημερούσα επιδείκνυε τα κάλλη και τα κλέη των κατοίκων της στις κοσμικές πλατείες, στα νυκτερινά κέντρα, στις πολυτελείς επαύλεις, οργώνοντας τις θάλασσες και τους δρόμους με πολυτελή μεταφορικά μέσα - κι αλίμονο σ’ όποιον τύχαινε στον δρόμο τους. «Μέριασε να διαβώ». Κι από κοντά οι υπόλοιποι να ξοδεύουν ασυλλόγιστα για να μη φανεί ότι στερούνται σε ξιπασιά.
Τι κι αν ο «κοσμάκης» εξέφραζε τον θαυμασμό του για το υψηλό βιοτικό επίπεδο του Ελληνα, εκφράζοντας ταυτόχρονα και την απορία του για το πώς τα καταφέρνει τόσο καλά, «ενώ εμάς δεν μας περισσεύει τίποτα, ούτε για εκδρομή ούτε για ένα αυτοκίνητο για το παιδί, αχαΐρευτε».
Τι απίστευτη πράγματι χώρα, απορούσε κι ο τουρίστας, με τόσους πλούσιους και κουβαρντάδες ανθρώπους, ξέγνοιαστους, ανέμελους, γλεντζέδες, που προφανώς οι πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι άγνωστες σ’ εμάς. Και εμείς καμαρώναμε.
Μόλις ένα χρόνο πριν. Οι πολιτικοί μας είχαν αρχίσει τις εξορμήσεις και τις καταλήψεις των θερινών θερέτρων, ηλιοψημένοι, εύχαρεις, παρέα με τους φίλους τους χρηματοδότες, συνεταίρους και έτοιμοι κατά την επιστροφή στα καθήκοντά τους, να ολοκληρώσουν το έργο τους, να εκπληρώσουν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν έναντι του λαού. Κι ο λαός από κοντά να σπεύδει να αποσπάσει άλλη μία υπόσχεση τακτοποίησης. Ενα χρόνο πριν... Είναι αδύνατο να πιστέψω ότι δεν γνώριζαν οι επαΐοντες, όλοι αυτοί από τους οποίους εξαρτώνται οι τύχες μιας χώρας, ότι βρισκόμασταν στο χείλος του γκρεμού. Παραμονές εκλογών ο ένας ανακάλυψε ξαφνικά το πρόβλημα, ο άλλος διαβεβαίωνε ότι υπάρχουν λεφτά. Το νοήμον κοινό μόνο ως νοήμον δεν μπορεί να εκλαμβάνεται, αγόμενο και φερόμενο κατά τη βούληση των κομμάτων, παραπλανημένο και μη μετανοημένο γι’ αυτό και άξιο της τύχης του, από μία πλευρά. Ολοι γνώριζαν. Αλλωστε, μια ματιά γύρω μας, μια ματιά στον έντυπο Τύπο θα αρκούσε για να καταλάβουμε πού πάμε. Είναι όμως στη φύση μας, φαίνεται, να ονειροβατούμε. Δεν είναι κακό αυτό, εφ’ όσον πρόκειται για μια ρομαντική τάση αρκεί να μην είναι σε μόνιμη βάση.
Το θέμα είναι αν θα πληρώσει κάποιος το μάρμαρο για λόγους ουσίας και όχι επικοινωνιακούς. Ιδίως αυτοί που τάχθηκαν να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, να διδάσκουν ήθος, να είναι τα πρότυπα για τα νέα παιδιά. Καχύποπτη η κοινωνία, έναντι πάντων, θεωρεί ότι ένα είδος ασυλίας έχει επικρατήσει, που δεν επιτρέπει την τιμωρία, πιέζοντας προς τούτο με τον υπαρκτό κίνδυνο στιγματισμού, διαπόμπευσης προσώπων που κινούνται στις παρυφές των σκανδάλων. Οταν δεν μπορείς να χτυπήσεις τον γάιδαρο χτυπάς το σαμάρι. Το σύστημα έχει στεγανά. Αλλωστε, πολιτικοί τύπου Μάνου υπάρχουν μεν, πλην όμως παραμερίζονται ή αγνοούνται, αν πάνε κόντρα στο ρεύμα. Μέσα σ’ ένα χρόνο καταφέραμε το θαύμα. Να γίνουμε επαίτες. Κι αυτό είναι η αρχή του δράματος, που μέχρι να ολοκληρωθεί γενεές επί γενεών θα δεινοπαθήσουν, θα στενάξουν. Κι αυτό εξ αιτίας μιας άφρονης, εγκληματικής κυριολεκτικά πολιτικής που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της. Κι ούτε μια συγγνώμη. Ολα υπό εκποίηση, με πρώτο το ήθος. Οσο για τη χώρα, ποιος νοιάζεται τώρα που η πείνα έρχεται... Τίποτα δεν είναι χαμένο, αρκεί να ενημερώσουμε τους πολίτες και να τους καταστήσουμε ενεργούς, συνειδητούς, έτοιμους για δράση.
Του Δημητριου X. Παξινου, προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου